W ostatnich latach obserwuje się znaczący zwrot w leczeniu implantologicznym. Do niedawna implanty umieszczano w kościach szczęk tylko w miejscach, w których istniały odpowiednie jej wymiary i gęstość, co ograniczało wskazania do ich stosowania.
Obecnie coraz częściej planuje się umieszczenie implantów tam, gdzie są one najbardziej pożądane z protetycznego punktu widzenia. Stało się to możliwe między innymi dzięki rozwojowi technik sterowana regeneracja kości.
Decydującym czynnikiem zmuszającym lekarza do zastosowania techniki sterowanej regeneracji tkanek kości (GBR) jest uniemożliwiająca śródkostną implantację niedostateczna ilość i jakość kości własnej pacjenta. Statystycznie 41% zabiegów wprowadzania implantów wymaga dodatkowego udziału GBR.
Bez dodatkowych zabiegów sterowanej regeneracji kości zastosowanie wszczepów staje się niemożliwe w tych trudnych warunkach anatomicznych przy niedostatecznej ilości kości.
Decyzję o rozszerzeniu zabiegu lekarz musi wielokrotnie podejmować już w trakcie samej operacji. Dopiero klinicznie w trakcie zabiegu można zobaczyć potrzebę odbudowy wyrostka zębodołowego lub jego poszerzenia w określonym miejscu. Wspólnie z pacjentem podejmuje się decyzję, czy kontynuować zabieg przy zastosowaniu sterowanej regeneracji kości czy odstąpić od implantacji.
Rutynowa analiza radiologiczna może niekiedy nie dawać pełnego obrazu sytuacji klinicznej – zdjęcie pantomograficzne przedstawia jedynie obraz poprzecznego wymiaru kości.
Wytworzenie nowej tkanki i pogrubienie warstwy kości uzyskuje się poprzez zastosowanie zabiegu GBR. Kwestią zasadniczą dla chirurga jest niedopuszczenie do przemieszczania się komórek nabłonkowych oraz komórek powstających z tkanki łącznej w kierunku nowo powstałej tkanki kostnej. W tym celu stosuje się bariery fizyczne w postaci specjalnych błon – membran.
