Porcelanowy uśmiech
Zęby mogą się przebarwiać na skutek długiej terapii antybiotykowej, pod wpływem czynników genetycznych, chorób (np. próchnica), złego odżywiania i nieprawidłowego wchłaniania, np. żelaza.
Mogą je również powodować wypełnienia amalgamatowe, osad nikotynowy czy odkładająca się płytka nazębna.
Bywa też, że ząb zmienia swą barwę po urazie albo zranieniu miazgi. Aby przywrócić zębom urodę, stomatolodzy pokrywają je koronami, wybielają lub przyklejają do nich licówki.
Licówkami można pokrywać pojedyncze zęby, albo kilka zębów, najczęściej w odcinku przednim. Są one cieniutkie i tak dobrane kolorystycznie do własnych, sąsiadujących z nimi zębów, że stają się niewidoczne.
Żeby założyć licówkę, ząb musi być odpowiednio oszlifowany. Staje się wtedy nieco cieńszy i czasem krótszy. Gdy jest krótszy, licówką można go nieco wydłużyć; w takim przypadku jej końcówkę odrobinę “zawija się” pod spód zęba.
Jeśli spojrzymy na sieczną jego powierzchnię, nie będziemy widzieli trzech warstw: ząb – cement – licówka (tzw. efekt kanapkowy), jak to widać, gdy licówka jest idealnie równa z zębem, który pokrywa.
Przygotowany pod licówkę ząb musi być idealnie gładki, bez garbów i fałd. Nierówności osłabiają licówkę – powstające naprężenia mogą bowiem doprowadzić do jej pęknięcia podczas przymiarki, cementowania lub gryzienia.
Licówki nie da się naprawić; trzeba ją zrobić od początku. Do szlifowania zęba stomatolodzy stosują więc bardzo delikatne i precyzyjne urządzenia z miałkimi diamentami włącznie.
Dobierając kolor licówek lekarz bierze pod uwagę także typ urody i karnacji pacjenta. Chodzi o to, że np. bardzo biały kolor licówek może wyglądać nienaturalnie. Osoba o ciemnych włosach i szarej cerze lepiej na pewno będzie wyglądała z zębami o cieplejszym odcieniu bieli.
Licówki są robione indywidualnie. Wykonuje się je według przygotowanego modelu. Czasem stomatolodzy zakładają pacjentowi licówki tymczasowe z akrylu lub kompozytu, by przekonał się, czy stałe mu się spodobają.
Licówki przykleja się specjalnymi cementami: żywicowymi, dwuskładnikowymi, światło- i chemoutwardzalnymi. Stomatolodzy mają kilka ich kolorów, mogą więc nadać licówkom jeszcze lepszy odcień. Zanim lekarz na stale przymocuje licówkę, może ją “przymierzyć”.
Jeżeli wszystko jest w porządku, to pacjent musi tylko pamiętać
o odpowiedniej higienie i nie rozgryzać zbyt twardych produktów. Dobrze zrobione licówki są trwale, ale stosunkowo kruche.
Przy dużych naprężeniach mogą się odklejać lub pękać.
Można powiedzieć, że licówki są mniej inwazyjną metodą, (niekiedy alternatywną) w stosunku do koron, które przywracają nam piękny uśmiech – jeden z głównych czynników w kontaktach międzyludzkich.